ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဘူးတယ္...
ညေနေၾကြလုလုမွာ ပန္းရနံ႔ေတြရွဴရိႈက္လို႔...
အျဖဴစင္ဆံုးအခ်စ္နဲ႔
ရမၼက္ေတြေသြးမဆာစတမ္း
ေဟာဒီ...ေက်ာင္းေတာ္ကလမ္းအတိုင္း
အၾကင္နာရစ္သမ္ေတြ ပံုမွန္စီးဆင္းရင္းေပါ့....
အေဆာင္ေရွ႕အုတ္ခံုမွာ
ရင္ခုန္သံေတြရပ္တန္႔နားစြင့္
တစ္ညတာေ၀းလြင့္ဖို႔ ငါတို႔လက္ေတြျပခဲ့ရ....
ေနာက္ေတာ့ၾကယ္ေရာင္ေမွးေမွး
ဂစ္တာသံေအးေအးနဲ႔
ငါတို႔ေဆြးၾကမယ္....
အဲဒီညေတြ မိုးေသာက္တဲ့အခါ
ညိဳ႕ငင္ခံရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔
မင္းေရွ႕ကိုငါေရာက္လာမယ္....
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာအနာဂတ္မွာ
ဒ႑ာရီေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္...
ေနာက္ေတာ့
ငါတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေတြကိုတူးေဖာ္ၾကတဲ့အခါ
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ယက္ထားတဲ့လမ္းေလးရယ္
ခြဲခဲ့ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ရန္
တြဲထားတဲ့ ပန္းေရာင္လက္ဖ၀ါးတစ္စံုရယ္ပဲ
ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္ကြယ္.....။
ၿဖိဳးေ၀ခ ( GTC မွလမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ဦးမွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။:
Post a Comment
ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားေလးက အားေဆးေလးတစ္ခြက္ပါ။