သမုဒယ၀တ္ရည္ ျဖစ္တည္ေသာပန္း
ရင္ထဲလန္းေန နမ္းနမ္းမနမ္းနမ္း
ပြင့္ေန၏။
တြယ္တာျခင္းအျမစ္ စူးနစ္၀င္လွ်က္
အခ်စ္သစ္ပင္ ခိုင္ၿမဲရွင္ေစ
ျမင္ျမင္မျမင္ျမင္ ေႏွာင္ဖြဲ႕၏။
ေစတနာစိတ္ ေ၀ဆာအရိပ္ျဖင့္
ေခၽြးသိပ္ခ်မ္းေျမ့ ဘ၀အေမာ
ျပယ္ေလွ်ာကင္းေစ ၿငိမ္းေအးေစလို
ခိုခိုမခိုခို အုပ္ဆိုင္း၏။
သတိရျခင္းငွက္ အခ်စ္ပင္ထက္
မနက္ေန႔ည ကာလႏွစ္ရွည္
ထာ၀ရျဖစ္တည္ အေ၀းဆီမွ
တမ္းတလြမ္းေမာ ေၾကကြဲေသာအသံ
ခံစားယံုေစ သူသိေလမလား
မယံုစားရဲ
ၾကားၾကားမၾကားၾကား ေတးသီ၏။
ထိုပေလပေလွာ္
0 ဦးမွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။:
Post a Comment
ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားေလးက အားေဆးေလးတစ္ခြက္ပါ။